Zemra dashuron...syri tradhëton!

Na ishte nje vajze e verber e cila e urrente veten sepse ishte e verber.
Urrente çdokend , perveç te dashurit te saj. Ai gjithmone ishte aty per te.
" Sikur ta shihja boten , do te martohesha me ty " keshtu i thoshte te dashurit te vet.
Nje dite , dikush ia dhuroi syte.
Ne kohen kur fashat iu larguan nga syte , ajo ishte ne gjendje te shikonte gjithçka , perfshire edhe te dashurin e vet.
" Po tani qe ke mundesine te shikosh boten , a do te martohesh me mua ? " e pyeti i dashuri.

Vajza ne ato momente shikoi te dashurin e vet , e verejti se edhe ai ishte i verber. Ajo nuk e priste nje gje te tille.
Mendimi i saj se do ta shikonte gjate gjithe jetes te verber e çoi deri aty sa ajo e refuzoi martesen me te.

Keshtu eshte truri i njeriut i cili shpeshhere funksionon ne kete menyre kur ndryshon statusi yne.

Te paket jane ata te cilet e mbajne mend si ishte jeta e tyre me pare , se kush ishte gjithmone prane tyre ne situatat me te veshtira te jetes ne te cilen ishin duke u perballur.

Perse shume njerez sot harrojne dashurine qe dikush ia dhuron , ndersa ata e perbuzin ne menyra te ndryshme , duke harruar te mirat qe dikush ia kishte dhuruar atyre ?